Lurivar smyg seg ut gjennom katteluka. Det regnar lett over tunet. Han fortar seg over det visne graset for ikkje å bli våt på potane. Døra til fjøsen står på gløtt. Det er eit gult koselys der inne. Hønene klukkesukkar og drøymer. Sauene brekemekrar svakt i søvne. Han kiker inn i sauefjøsen. Lolli ligg og søv, mjuk og kvit i ulla. Han kviskrar til henne:

– Lolli, di litle luseloppe? Er du vaken? Ho svarer ikkje. – Var det du som ringla med bjøllesaubjølla di? Vêren gløttar surt på det eine, gule auget. Ser på Lurivar gjennom ein smal pupill. – Kva er det du kjem her og bråkar etter, brekar han lågt. – Ser du ikkje at vi søv?

– Orsak hårsmak! kviskrar Lurivar. – Men eg høyrde ei slik trilleprillande ringledingling og lurte på om ho kom herifrå?
– Det høyrer du vel at ho ikkje gjer, brekar vêren irritert. – No har du deg ut og lèt oss sove i fred!

Lurivar piler ut på gangen og fortset innover i fjøsen. – Det var sikkert ingenting plingeling, seier han til seg sjølv. – Berre eg som er blitt tullerusk i planetkometen min. Men så er lyden der igjen! Endå sterkare enn før. No høyrer Lurivar tydeleg at han kjem frå den gamle kufjøsen.